Marcel is de oudste zoon van Roger De Koning en Mariëtte Roels. Mijn ouders waren allebei van den Heikant, vertelt Marcel. Mijn vader was van 1923. De oorlog was een periode die hem zwaar getekend heeft. Als werkweigeraar is hij enkele jaren voortvluchtig geweest en heeft hij ondergedoken gezeten. Na de oorlog heeft hij in Brussel den bakkersstiel geleerd en in 1950 is hij getrouwd met Mariëtte Roels, een beenhouwersdochter van recht tegenover de kerk op den Heikant.

In het begin woonde het koppel op de Heikant maar vader Roger was blijkbaar een ondernemend man want begin jaren vijftig bouwde hij een huis met bakkerij op de Gentse steenweg. In 1961 verhuisde het gezin naar Dorpplaats nummer 18 (zoals de Markt toen heette). Roger had de bakkerij-café van Marcel Laget overgenomen. Een combinatie van twee zaken was in die jaren gewoon, zegt Marcel, ook bij mijn moeder thuis was het beenhouwerij-café. De bakkerij was een gevestigde waarde, vertelt Marcel, het is allemaal begonnen in 1902 toen Philemon Van Peteghem er een zaak startte. Later is deze dan overgenomen door Nestor Verhelst, Marcel Laget en dan mijn vader.

Op een dag had ik niet beter gevonden dan na de school mee te stappen met een vriendje dat op den Dries woonde. Het vriendje werd thuis binnengelaten en daar stond ik dan, lacht Marcel. Ik wist begot niet waar ik was. En thuis maakten ze zich serieus zorgen waar ik bleef. Mijn vader is dan beginnen rond rijden en toen hij me eindelijk vond, heb ik serieus wat lappen gekregen, zegt Marcel, maar ik denk dat dat meer van schaute was.

Bakker
Na mijn plechtige communie, op mijn twaalfde schreef mijn vader me in in het PIVA (Provinciaal Instituut Voedingsbedrijven Antwerpen).

Was dat een bewuste keuze, vraag ik Marcel. Hij zucht eens. Toen we terugkwamen van mijn inschrijving, vroeg mijn vader: En manneke, ge hebt toch geen spijt? We waren brave mannekes in onzen tijd, zegt Marcel, en dus zei ik maar nee. Ik had echt geen strenge ouders, maar echt nagedacht over mijn studiekeuze heb ik nooit gedaan. Mijn ouders hebben me met zachte dwang in die richting geduwd en ze hebben nooit gezegd wat ik moest doen, maar ik was wel ingeschreven in de bakkersschool.

En zo was mijn leven bepaald, zegt Marcel, en mijn jeugd erbij. Toen ik veertien was, vertrok onze knecht en mijn vader zei: ‘Zou je niet beter thuis blijven? Ge kunt hier toch ook alles leren’. Ik ben toen tot mijn 18 jaar op leercontract gegaan bij mijn vader. Als ge bij een baas werkt, ga je op tijd naar huis maar bij ons bestonden er geen wetten en regels. Het werk moest gedaan zijn, punt uit.

Ik heb echt lange dagen geklopt, dat is niet meer te vergelijken met nu. Van mijn 18 tot mijn 21 heb ik nog drie jaar avondschool gevolgd: boekhouden, fiscaliteit, bedrijfsmanagement… Dat was niet altijd makkelijk om na een lange werkdag nog eens een uur of drie les te volgen maar ik vond die lessen heel interessant en ben blij dat ik dat gedaan heb.

Toen ik trouwde had ik samen met mijn vader een bvba. Lang heeft dat niet geduurd, vertelt Marcel, want in 1979 stierf mijn vader onverwacht. We hebben hem dood gevonden in zijn tuin. Een hartaderbreuk was de doodsoorzaak. Hij was maar 55. Mijn moeder zei altijd dat de oorlog mijn vader had getekend. Of dat waar is, laat ik in het midden maar op zijn vijfenvijftigste was hij echt op. Het vele werk zal er wellicht ook niet vreemd aan geweest zijn. Aan de uren met hem in de bakkerij hou ik goede herinneringen over, zegt Marcel, ofwel vertelde hij over vroeger ofwel was hij aan het zingen.

Ik heb toen samen met mijn broer Luc (1957) de zaak verder gezet. In 1980 is Luc getrouwd met Linda D’haese. Bakkerij De Koning was in die jaren een echt familiebedrijf. Mijn moeder, Luc en Linda, Astrid en ik plus nog eens drie man vast personeel. Dat was niet niks, zegt Marcel. Half van de jaren zeventig hadden we het café omgevormd tot een verbruikzaal.

Onze dubbele zaak dat was echt geen schapenwachten, gaat Marcel verder. De jaarmarkten van toen zijn niet meer te vergelijken met wat ze nu nog zijn. Een week op voorhand kreeg je den daver op je lijf, zegt Marcel. Er was een massa volk op de been zodat je maar voetje voor voetje vooruit geraakte op de Markt.
Dat waren voor ons echt topdagen. Ik bakte een hele nacht en tegen elf uur als de bakkerij opgekuist was, ging ik vooraan helpen. En in het beste geval kon je om tien-elf uur sluiten. Ik was dan meer dan 22 uur bezig en zo moe dat ik zelfs niet meer kon slapen. En de volgende dag was het dan koers…
Jarenlang hebben we gebakken voor Koffiebranderij Rimbo op den Heikant. Bijna iedere dag kregen ze daar bussen op bezoek die na de rondleiding een tas koffie met een boterkoek of een stuk taart aangeboden kregen. Dat waren telkens bestellingen van 100 à 200 stuks die op tijd moesten geleverd worden. Zelfs op onze sluitingsdag bakten we voor hen. Reveseren was een woord dat niet in onze woordenboek stond.

Begin jaren tachtig draaide onze zaak op volle toeren. Dagelijks hadden we vijf mensen personeel in dienst. Het was er iedere dag een drukte van jewelste en dan liepen er ook nog eens een paar kleine pagadders rond, ’t was soms wel een heksenketel. In 1985 besloten mijn broer en ik om uit elkaar te gaan. We hadden geen ruzie of zo maar een hele dag met twee gezinnen in zo’n kleine ruimte dat was niet meer houdbaar. Luc en Linda hebben toen een zaak overgenomen in Sint-Niklaas en dus stonden Astrid en ik er alleen voor. De bakkerij, de winkel, de verbruikzaal… het kwam allemaal op onze nek.

De verbruikzaal werd volledig door personeel gerund, dat ging niet anders. We hebben goed personeel gehad maar ’t was altijd wel iets. Ofwel was er iemand ziek, ofwel iemand in verwachting… ik moet u daar geen tekeningske bij maken zeker, zegt Marcel. Hoe graag we het ook gedaan hadden, hoeveel plezier we ook gehad hebben in onze verbruikzaal, in 1986 kwamen we tot de conclusie dat het zo niet langer kon. Het was niet makkelijk om dat verkocht te krijgen bij Brouwerij De Bus want we hadden een verplichte kelder. Maar na veel vieren en vijven gingen ze toch akkoord. Ik heb Robert Roels toen voorgesteld om in de ruimte van de verbruikzaal te starten met een kaas- & charcuteriewinkel.

Een ander stuk van het huishouden is ongetwijfeld Godelieve of gewoonweg Lieve. 37 Jaar is ze bij ons geweest, zegt Marcel met enige trots, waar vind je dat nog? Ze was pas zestien toen ze bij ons begon. Een klein meisje met een grote bos haar. Ons piepdolleke, noemde mijn broer Luc haar, lacht Marcel. Lieve heeft hier gewerkt precies of het haar zaak was. Bij ons had ze haar tweede thuis. In die 37 jaar was ze één keer te laat toen het zomeruur werd ingevoerd en ze haar wekker niet verzet had. ’t Kot was te klein, herinnert Marcel zich. Lieve is bijna nooit afwezig geweest behalve toen ze zich verbrand had bij het opgieten van de koffie en natuurlijk ook bij de geboorte van haar zoon.
We hebben altijd heel veel respect gehad voor ons personeel, gaat Marcel verder, en als iemand zo lang bij je werkt, betekent dat toch iets. Zo’n personeel moet je zelf verdienen! Het was voor Lieve en Guy een donderslag bij heldere hemel toen we hen vertelden dat we gingen stoppen met de bakkerij. Dat was geen makkelijke boodschap, bekent Marcel, maar ik ben hen allebei erg dankbaar voor die jaren trouwe dienst en nog meer blij dat ze allebei ander werk hebben gevonden.

Kroost
Marcel en Astrid zijn er ondanks het vele werk toch in geslaagd voor een nageslacht te zorgen. Ze hebben drie kinderen: Peter (1978), Filip (1981) en Marijke (1987). Die drie liggen bij Marcel in de bovenste schuif. Ja, zegt Astrid, hoeveel werk er ook was, Marcel heeft altijd geprobeerd om tijd te maken voor zijn kinderen. Ja, vult Marcel aan, en ik heb gezworen dat ze nooit in de bakkerij zouden komen en dat is me gelukt. Ze hebben alle drie gestudeerd en een diploma behaald, ze kunnen hun plan trekken. Zij hebben de kansen gekregen die er in mijn tijd niet waren. Als ik hun jeugd vergelijk met de mijne… Dat heeft geen vergelijk. Alle drie hebben ze ook muziekschool gevolgd en naast hun job zijn ze muzikaal erg creatief bezig. Marcel glundert als hij erover vertelt. Dat heet een aardje naar hun vaartje zeker. De bakkerij was de laatste jaren gesloten op zondagnamiddag en maandag. De reden waarom we die dagen gekozen hebben, zegt Marcel, is gewoonweg de kinderen. Bijna iedere zondag kwamen ze bij ons eten en dat vond ik het mooiste moment van de week.

En geen schrik voor ’t zwarte gat, vraag ik Marcel. Voorlopig ga ik nog geen lege tijd hebben, antwoordt Marcel. In februari moet ik de sleutel afgeven, maar voor het zover is moeten we heel de bakkerij en het huis op de Markt leegmaken. Januari wordt beslist een zware dobber.

En daarna wil ik wat meer tijd maken voor mijn hobby’s. Muziek heeft me altijd geïnteresseerd. Ik heb mijn gitaar, mijn piano, mijn accordeon, mijn keyboard. Marcel troont me mee naar een hoek in de woonkamer waar al zijn instrumenten staan

Afscheid
Op 10 december 2013 sloot de bakkerij definitief haar deuren na 52 jaar. De kinderen van Marcel en Astrid hebben dit afscheid een beetje georkestreerd. Ja, zegt Astrid, in de winkel hadden ze foto’s omhoog gehangen, onze Filip schreef een erg mooi gedicht maar waar we het meest mee opgezet waren was het gastenboek. Iedere klant die wou, kon daar iets in schrijven. Ja, zegt Astrid, die tekstjes zijn me meer waard dan bloemen, ik zag de mensen echt graag!

Ik mocht het boek eens meenemen naar huis. Het is aandoenlijk om te lezen wat de mensen allemaal schreven. Tekstjes van spijt, van dankbaarheid, van gemis maar vooral van lof. Het boek is een echt wierookvat. Ik heb er enkele uitgepikt:

…Maar er is meer dat we zullen missen: de hartelijke verwelkoming, de vriendelijke bediening, Godelieve met haar enthousiaste gedrevenheid en de zoveel persoonlijke praatjes over de dingen des levens. …

Decennialang hebben wij mogen genieten van uw Koning-lijke producten, steeds lekker, verzorgd en vriendelijk.

Kleine winkel maar groot in de service!

We kwamen niet alleen voor dat goedgebakken brood en die lekkere koeken, we kregen er veel vriendschap en medeleven bij. We verliezen vrienden!